Mevrouw Sap, ik ken U niet !

Geachte Mevrouw Sap,

Naar aanleiding van het lijsttrekkersreferendum dat binnenkort zal bepalen wie van u of van de heer Dibi, uw enige tegenstrever, het voor Groenlinks in september aanstaande zal opnemen tegen de andere Nederlandse partijen wou ik even mijn zandkorreltje kwijt. Hopelijk neemt u me dit niet kwalijk…

Zich uitspreken over de verkiezingen in een buurland is immers een delicate opdracht, des te meer omdat ik niet de pretentie koester om uw prachtige land hiervoor voldoende te kennen, ver ervan zelfs. Wel heb ik de afgelopen maanden aandachtig de evolutie van de Nederlandse politiek gevolgd. Bovendien is NL mij voor een of andere reden niet volkomen onbekend…

Ik moet het u eerlijk toegeven : het heeft me verbijsterd ! Wees gerust, veel minder dan het beleid dat in Frankrijk de afgelopen vijf jaar is gevoerd. Wie ben ik bovendien, als domme Belg, om mij hiermee te bemoeien : heeft onze regeringsvorming tenslotte geen 541 dagen aangesleept ?…

Maar “patience est mère de vertu”, zegt een Frans spreekwoord. Je zou het kunnen vertalen door : « geduld is de moeder der deugd”, al laat de huidige politieke toestand van uw land wellicht geen geduld toe : er is enerzijds de versnippering van het politieke landschap, waarmee heel Europa weliswaar te kampen heeft – kijk maar eens naar de Griekse toestanden – en anderzijds het politieke slagveld waarvan de ene na de andere de Tweede Kamervertegenwoordigers blijken af te haken. Misschien zal dat laatste, nota bene, liggen aan een hogere maturiteit van het Nederlandse politieke personeel, dat er plichtsbewust voor zou kiezen om van zijn roeping geen levenslange carrière te maken, zoals bij ons heel vaak het geval is… Chapeau hiervoor !

De hoofdredenen voor de haast zijn echter overduidelijk : be-zui-ni-gin-gen en ge-loof-waar-di-gheid ! Daar en enkel daarom heeft Financiën in allerijl een spoedcoalitie op poten gezet. Niettemin zegt een ander spreekwoord dat je geen kat in een zak koopt, met andere woorden, je weet best welke akkoorden je sluit, welke afspraken je op termijn maakt, voor je eraan begint.

Gisteren nog betoogden de Europese vakbonden voor het Brusselse Justus Lipsius gebouw, zetel van de Europese Raad, om van de onderhandelaars over een nieuw groeipact voor ons continent te eisen dat ze de pijnlijke en ondoordachte austeriteit, die ze met een uiterst gematigd succes (om niet te schrijven een uitgesproken nederlaag) in bijna alle Europese landen hebben geïmplementeerd, stopzetten. Hun redenering bestaat erin dat een dergelijk beleid onnodig masochistisch is voor de mensen en voor de economie, welke net het tegenovergestelde zou eisen, met name hoop geven en de consumenten laten spenderen om diezelfde economie opnieuw aan te zwengelen. Meet u wel hoe zwaar het is voor de generatie van de heer Dibi, meer bepaald voor de jongeren die het voor 2008 al moeilijk hadden, welke ook hun origine mogen wezen ? Het lijkt voor sommigen wel alsof het nooit anders dan crisis is geweest…

Het is hoogtijd, zeggen de vakbonden, om op jacht te gaan naar andere pistes om de budgetten weer op evenwicht te brengen : rijkdom is er alom, maar die is – zoals u weet, trouwens – geconcentreerd in de handen van een beperkt groepje mensen. Herverdeel beter, en zo zullen de landen uit de put geraken. Uiteraard vergt dit wel enigszins zin voor staatsmanschap, hetzelfde type staatsmanschap dat velen binnen uw partij u blijkbaar toekennen…

En over die partij geschreven, geef toe : wat een blunder, zeg ! Er is al zoveel over gezegd dat ik er geen regel meer aan wil vuil maken. Maar toch… Ja hoor, de heer Dibi is als een Deus ex machina uit de lucht gevallen. Ja hoor, hij heeft (zoals ons allen) ongetwijfeld nog veel te leren, onder andere op vlak van diplomatie – dinsdag heeft hij in DWDD bijna de neus van een van uw supporters afgebeten – maar verdiende hij daarom zo’n grove aanpak ? Het mag dan crisis zijn, de ego’s blijven wel allemaal, wat hen betreft, onberoerd, men dunkt.

Durven verder kijken, dat is de boodschap. U heeft dit ook geweldig toegepast door mee in de Afghanistan coalitie te springen : volgens de peilingen zou Groenlinks in september wel eens baat kunnen hebben bij uw move…

U heeft de vermeende belangen van uw land vooropgesteld, al kon uw clan daar schade bij ondervinden. Zoiets doet een Staatsman of –vrouw inderdaad, maar bent u echt in staat om een hele legislatuur lang – als alles meevalt – een rechts beleid te helpen voeren ? Is de partij waar u deel van uitmaakt hier echt tegen bestand, vooral als je kijkt naar de blijkbaar onoverbrugbare geschillen tussen de christelijke ponten inzake asiel en migratie ?

U maakte met uw beslissing ongetwijfeld een stap naar hogere oorden, maar zeker niet naar het allerhoogste. U hebt een kans gegrepen die u maar moeilijk links kon laten liggen, maar is dit wel de juiste zet op lange termijn : is het nou groenlinks of groenrechts ? Of verliezen dit soort vragen in crisistijden alle belang ? Kort samengevat : heeft u uw ziel niet verkocht aan goed argumenterende duivels ? De toekomst zal het uitmaken…

Mag ik u intussen bescheiden aanraden om te trachten minder gespannen over te komen ? Politiek is een jungle – dat heb ook ik meer dan eens ondervonden – waarin niemand je cadeautjes maakt : je mag dan wel de juiste ideeën overbrengen en een aangepaste aanpak vinden, toch wachten uw partijgenoten u steeds om de hoek op… Ik weet het : voor alle vrouwen die de moed hebben om zich voor de maatschappij in te zetten is en blijft politiek een echte klus waarin je ballen moet hebben en ze ook durven te gebruiken. Laat dit alstublieft u noch Groenlinks ontmoedigen. Op termijn zal de wereld wel groen kleuren !

Inmiddels verblijf ik, beste mevrouw Sap,

Met de meeste hoogachting,

STELLAR LYON

________

N.B. : mijn oprechte excuses voor mijn taalbastardisme : ik vrees dat dit structureel is…