BELGIAN ALTERBLOG with opinions (in various languages), music, movies, photography, etc., FOR NON COMMERCIAL PURPOSES ONLY ! Feel free to comment and debate… Nothing herein is meant to be prejudicial to any third party involved. Any content removal request should be sent through 'comments'.
Indien ons universum, dat minstens uit 100 zonnestelsels bestaat, welke op hun beurt miljarden sterren bevatten, deel zou uitmaken van een multiversum, waarom zouden we er dan per se van uitgaan dat er geen enkel fysiek contact tussen de verschillende universa mogelijk is ?
Principieel kan er niemand in mijn hoofd, dat zelf (hopelijk) uit tientallen miljarden breincellen bestaat, maar die cellen communiceren tussen elkaar door middel van energie, meer bepaald elektriciteit. Wie kan er dan met absolute zekerheid beweren dat er geen middel bestaat om vanuit een uitwendig kanaal, welke dit ook moge wezen, met mij gedachten uit te wisselen door middel van een elektrische influx ? En welke zouden – even terzijde – de gevolgen van een dergelijke uitvinding zijn op maatschappelijk vlak ?
Wat als de 96 % materie uit het universum waarvan we niets weten behalve dat het er is (“a known unknown”, zou de andere zeggen), hoofdzakelijk bestaande uit zwarte materie – weer eens een wetenschappelijk bewijs dat zwart niet moet onderschat worden – buiten een soort boom dat het geheel helpt stand te houden, ook als een vessel zou fungeren, een kanaal tussen werelden heen, hetzij binnen ons eigen universum, waardoor ruimteontdekking een miljard giant steps for mankind in één klap zou kunnen zetten, hetzij tussen verschillende universa ? Is dit sowieso, op uiterst lange termijn (naar mensenmaat), niet de enige uitweg in een steeds verder uitbreidend universum waarin de een na de andere de sterren zullen verdwijnen ?
Waarom gaan we er bovendien steeds van uit dat eventuele buitenaardse wezens hetzelfde technologische niveau zouden hebben als wij ? Waarom zouden zij bijvoorbeeld de barrière van de lichtsnelheid al lang niet zijn overstegen ? En indien ze daartoe wel in staat zijn, waarom zouden ze dan niet evenwel hun eigen moleculaire morfologie kunnen aanpassen ? Als we ons aliens inbeelden beschikken die immers meestal over een aantal menselijke trekken. Althans, ze zijn bijna altijd organisch, en dan nog volgens onze normen (lees post dd. 03/12/10). Zelden stellen we ze ons voor als pure energie die tegelijk wilskracht en gedachten mee zou kunnen sleuren, of beter, mee zou kunnen drijven. Dit zou dan wel een essentiële, volmaakte fusie betekenen… En als die E.T.’s zo geavanceerd zijn, zijn ze dan het kwaadaardige dat ons dagdagelijks bestaan van op grote schaal niets betekenende insektjes overheerst kunnen overmeesteren ? Zo ja, zijn ze dan gevoelloos of hebben ze op een of andere manier hun eventuele gevoelens in het geheel weten te incorporeren ?
Last but not least, al heb ik hier wel een en ander over gelezen, het is mij nog niet helemaal duidelijk waarom het voor onze wetenschappers onmogelijk blijft om de beroemde Planck Wall te doorbreken, met andere woorden waarom we nog niet kunnen bestuderen wat er voor de oerknal was. Daarover doen er wel een aantal hypotheses de ronde, zoals de stille, volmaakte, deïstische melting pot van de broers Bogdanov (lees post van 02/11/10), maar zijn er ook andere ? Zo ja, welke ?
Meer en meer wordt kunst enkel vanuit een financieel perspectief benaderd. Onlangs nog kregen P&W een woordvoeder van Sotheby’s over de vloer om het te hebben over de recordverkoop, door het concurrerende veilinghuis, van “De Schreeuw” van Munch. Maar ook als het om minder bekende artiesten gaat – de overberoemde schilder is tenslotte wel ergens moeten beginnen – ligt het geld, subsidies in hun geval, vaak centraal.
De aftredende Nederlandse regering moet besparen, zoveel is duidelijk. Wat haar keuzes ook waren geweest, in elk geval zouden er (groepen) mensen door haar beslissingen zijn getroffen. Ik zou er, in alle eerlijkheid, liever voor zorgen dat alleenstaande werkloze moeders en alleenstaande werklozen tout court hun uitkeringen volledig behouden dan de culturele sector de garantie geven dat alle subsidies van de afgelopen jaren onverminderd verder worden gezet. En zo zal waarschijnlijk een groot deel van de minder goed gestelde mensen in Nederland, dat zich sowieso geen kunst kunnen veroorloven en bovendien maar weinig oor hebben naar vaak elitaire voorstellingen, er ook over denken. Enkel : deze redenering klopt niet, en zowel uittredend (VVD – liberaal) Staatssecretaris van Cultuur Zijlstra als zijn adviesorgaan ter zake, de Raad voor Cultuur, zijn zich hiervan bewust.
Ik meen niet voldoende over het culturele beleid van onze noorderburen te weten om mij hier uitgebreid over uit te laten. Doch stel ik een aantal analogieën vast tussen de aanpak van deze schuldencrisis door de respectievelijke Europese overheden, als het over cultuur gaat. Zo verscheen bijvoorbeeld in De Volkskrant van 10/05/11 een artikel getiteld “Kleinere theatergroepen slaan alarm” (1), een titel dat wat eerder bijna letterlijk door een Vlaamse krant was gebruikt met betrekking tot de pijnlijke besparingsronde waartoe Vlaams minister van Cultuur Schauvliege de sector had gedwongen. Ook de beeldende kunst, en zelfs een aantal bibliotheken, klaagden over subsidievermindering of zelfs – afschaffing.
Een aantal waarnemers zagen hierin de NVA touch, daar deze partij, zoals alle andere rechtse en / of liberale partijen ter wereld, er nooit een geheim van had gemaakt dat het ondersteunen van cultuur haars inziens geen taak van de overheid was. Uiteraard speelt ook hier een politieke strategie mee : de meeste (vaak links getinte) artiesten steunen immers regelmatig knelgroepen zoals asielzoekers in hun strijd, en bovendien hebben ze het lef om te ijveren voor het behoud van de Belgische Staat. Hoe dat in Nederland zit week ik niet. Wel weet ik dat als je tegen onverdraagzaamheid wil opkomen, cultuur het meest doeltreffende vreedzame wapen is…
Maar wat is er nu werkelijk aan de hand met dat gesnoei in cultuur in Nederland ? Ten eerste verliest elke instelling, volgens Matthijs Van Nieuwkerk (2), een vierde van haar subsidies en moet een derde ervan een nieuwe aanvraag indienen wegens onvolledige informatie ten opzichte van de doelstellingen en de projecten voor de periode 2013 – 2016. Theatergroep Kwatta (die jeugdtheater produceert), om maar een voorbeeldje te noemen, krijgt in het rapport van de Raad (3) een ongunstig advies, al blijkt deze groep in het verleden wel enige openbare steun te hebben genoten en al schrijft het adviesorgaan in zijn memorandum dat “Kwatta […] een herkenbare artistieke stijl[heeft] en […] doordachte voorstellingen van voldoende kwaliteit [levert].” Tevens “laat Kwatta […]in zijn theatervoorstellingen verschillende disciplines aan bod komen (muziek, objecten, beweging).”
Volgens de Raad, die deze oefening wellicht allesbehalve aangenaam vond, luiden de algemene trends inzake bezuinigingen als volgt (4) : “De bezuinigingen slaan gaten in het cultuurbestel. Met name talentontwikkeling en een pluriform cultuuraanbod staan onder druk.[…] Door de bezuinigingen komen broedplaatsen van hoogwaardige, vernieuwende producties in een kwetsbare positie. Zo zal bij de postacademische instellingen voor beeldende kunst de rijkssubsidie na 2016 wegvallen. In deze sector verliest talent een belangrijk platform, omdat een aantal presentatie-instellingen uit de basisinfrastructuur verdwijnt. In de sector Podiumkunsten krijgen de productiehuizen geen rijkssubsidie meer. […] Een ander gevoelig verlies is het verdwijnen van de zogenoemde ‘e-cultuur instellingen’ uit de basisinfrastructuur. De digitale productie van kunst en cultuur verdient volgens de Raad een volwaardige plek in het bestel. Voor veel jongeren zijn digitale kunst en digitaal toegankelijke cultuuruitingen namelijk belangrijke toegangspoorten tot de culturele sector.”
Waar zou “DJ e-Rik”, de piepjonge (blijkbaar über-getalenteerde…) schoolverlater en muzikale e-experimenteerder die gisteravond bij Van Nieuwkerk aan tafel zat, ongetwijfeld een Tiësto in wording, nu heen moeten mocht hij niet van de steun van een bekende platenlabel genieten ? Wie weet, misschien bij Numediart (5), in het Waals-Belgische Bergen, een vernieuwende instelling afhankelijk van de plaatselijke universiteit die net haar “muzikale informaticadagen” achter de rug heeft. Alleszins niet bij Digital Art Breda, als ik het rapport goed heb gelezen…
Wat er ook van zij, het zou zeker niet slecht zijn mochten onze machthebbers nu en dan van de mens een andere opvatting uitstippelen dan dat van een functioneel dier. In dit opzicht is en blijft kunst voedsel voor gedachten van morgen…
Il est de ces expériences tellement farfelues, de ces idées si saugrenues, qu’on peine parfois à les prendre pour réelles. Ce sont les moments ‘chat noir’ dans « The Matrix », généralement annonciateurs d’une reconception en cours…
L’autre jour, par exemple, j’ai trouvé le sauna un peu tiède. Tandis que, du côté obscur, le beau Braz Eduardo branlait son gros membre Incognito, je lançai : « This is a fucking sauna for sissies. » Eh bien, si ça se trouve, voilà la seule phrase par laquelle l’on se souviendra de moi. C’est drôle, non ?…
Maar dan heb ik het begrepen, dankzij het logootje met het vierkantje. “Kunst Zal U Redden !” stond er in hemelse letters geschreven. “Om 21 u op Canvas”, stond erbij… “Ja, Dames en heren, wees niet bang, kom dichterbij, ze bijt niet, kom maar kijken, ja hoor, je mag ze aanraken !” De Canvascollectie is klaar !
And this yèr’s winner is : Ignacio… for his slogan “Forever Now, Never !”
Het bekendmaken van de laureaat werd onthaald door boe-geroep van het publiek, allemaal gefrustreerde, pennyloze, kunstenaars waarschijnlijk, die het minimalisme van de performance acts van voornoemde misschien aanschouwden als een soort provocatie. En telkens opnieuw komt men terecht bij de allesomvattende vraag : wat is kunst ?
Our opinion is that Canvas has been indulging in a gigantic self-satisfactory exercise. Let us explain a bit further… Our first impression of the laureate was that of a hungry yet sad clown, with second age dandy clothing, rough manners and hermetic verbiage. Yet, we don’t know the artist for anything but his performance. He could be experiencing a huge loneliness, for all we know. All clowns know that the hardest time is when they come home, take off their disguise and face the mirror.
Le public, quant à lui, qu’en sait-on ? Pas grande chose non plus, ni de sa composition, ni des raisons pour lesquelles il a hué le lauréat. Quant à cette interférence, précisément, pourquoi ne pas aller au-delà de l’hypothèse du rejet, du mécontentement, voire du mépris ? Pourquoi ne pas, en effet, considérer ici l’œuvre potentielle dans son ensemble ?
C’est l’œuvre de notre Temps, c’est l’œuvre de la décadence du système contemporain pris, tel dans un Lynch, dans le mouvement centrifuge de son propre dégoût. Le pseudo-artiste serait alors le miroir réceptacle de l’indécente débauche occidentale. Le public, partie prenante du spectacle, a besoin de le huer pour s’en distancer intellectuellement, mais tous deux sont encerclés par l’unité d’espace.
Maar indien het kunstwerk, zij het een performance, ook kunstenaar en publiek omvat, wat is dan nog hun status ? Zijn het dan nog wel levende wezens ? Er hing eens aan de gevel van de faculteit Psychologie op campus een reuze poster met de afbeelding van een huisjesslak die dreigde te worden verpletterd door een anonieme laars. Ligt hier de enige geldige grens tussen beschaving en decadentie niet, ook voor kunst : “Thou Shalt Not Harm, In Any Way !”
Als een door dode mussen omringde ‘Prisoner’ mus zou onze artiest, op Canvasrood, wel eens het verhaal van onze tijd kunnen brengen, je weet wel, die van den “It’s Now Or Never”, die van den up & down, die van het goede en het kwade, die van het slachtoffer en het beest, die van den top en den bottom, die van de slaaf en de meester, die van de Vrouw en de Man ! … en van de zwarte gaten die hen verbinden. Als een God trakteert Canvas ons op de finale abstractie !
Celui du « All That Goes Up Must Come Down », du « tant que la machine fonctionne encore un peu », du « pendant que la viande est chaude », du « 3 petits tours et puis s’encrachent », du « Love… To The Rhythm… Slave To… » Nah !
Tous se précipitent sur la nouveauté comme la meute sur un nouveau parfum : nouvelle robe, nouvelle caisse, nouvelle bite, nouveau produit, nouveau format, nouveau, nouveau, nouveau… Mais si tout est nouveau, que reste-t-il de nouveau ?…
C’est la mode qui fermente nos vies dissolues. Or, la mode est une girouette…
La société phallique vous dit bonjour ! « Grow, grow, grow… et crache ! »
Hoe kostelijk ook, ik wil mijn mening weer eens kwijt. Een uitspraak van Arjen Lubach, gisteravond, bij Pauw en Witteman, is daar de aanleiding toe. Lubach is auteur en heeft net een literatuurprijs voor de jeugd binnengehaald. Ik ken hem helemaal niet en zijn boeken heb ik niet gelezen. Tja, zo jong ben ik nu ook niet meer, wordt mij her en der gezegd… 🙂
Het hoofdpersonage van “Magnus” is aan het woord : “Waar we precies over hebben gepraat die avond weet ik niet meer. Het zal vermoedelijk een verzameling roddels over klasgenoten geweest zijn : herinneringen aan Florence, verwachtingen over het eindexamenjaar, wat we daarna gingen doen. Dat is ook niet wat me is bijgebleven. De onderwerpen op zich zijn niet relevant, het zijn de reacties en grapjes over de onderwerpen die maken dat je met iemand nog geen vijf minuten in een lift kan staan of juist vakantieslang samen in ingesneeuwde chalets kan doorbrengen. Vaak denken mensen dat je de diepte in moet, moet raken aan onaangeraakte roerselen, dat je die bij de andere omhoog moet halen, maar dat is onzin : de verdieping zit in structuur, in het vormen van gedachten, in absurdisme, in taal, in humor.”
Omdat ik me heb voorgenomen het in deze blog enkel en alleen te hebben over boeken die ik wel degelijk heb gelezen is het uiteraard niet mijn bedoeling om over dit werk te gaan raaskallen. Doelbewust zal ik tevens de auteur buiten beschouwing laten : het is m.i. onbelangrijk om te weten of hij met bovenstaande stelling al dan niet instemt. Dit is immers de privacy die elke artiest moet worden gegund… “Denkt U er ook zo over ? Is uw roman autobiografisch ?” Zo’n al te verwachte vragen, die enkel al te verwachte antwoorden met zich meesleuren en eigenlijk het gebrek aan onderwerpkennis van de interviewer verraden, dragen bovendien in geen enkele mate bij tot een betere en duidelijkere culturele verstandhouding. Gelukkig zijn de Jeroen en de Paul aan deze valstrik ontsnapt…
Waar ik wel even wil bij stilstaan is mijn eigen interpretatie(s) van deze zinnetjes, alsof ze uit de lucht zouden zijn gevallen. In amper acht regels raakt deze nogal paradoxale stelling namelijk aan een heleboel bewuste en onbewuste heikel punten van deze tijd, bij de jeugd in het bijzonder. Waarom lijkt ze me tegenstrijdig ? Omdat aanvankelijk de indruk wordt geschept dat alles gelijk staat, een gesprek ten gronde en een roddelig babbeltje, hoewel bij het einde de nadruk op structuur en gedachten wordt gelegd.
Het zal waarschijnlijk maar een impressie zijn… Niettemin stel ik bijna elke dag vast dat de meeste gespreksonderwerpen – niet alleen bij de jeugd, trouwens – uiterst oppervlakkige, vaak marketing getinte bekommernissen naar voren brengen (Wat vind je van de laatste iPad ? Met wat voor een wagen rijdt uw pa ? enz), meestal ten nadele van maatschappelijke, en ja, ook intimistische debatten. De monden gaan open, de lippen bewegen, maar er komt niets zinvols uit : “Waar [er] precies over [is] gepraat […] weet [niemand] meer”…
Je moet uiteraard niet verwachten van jongeren onder de 25 dat ze begrijpen hoe de wereld in mekaar zit en naargelang handelen, ze hebben daar nog ruim de tijd voor… Dat de meesten onder hen louter impulsief en zonder enige kennis van zaken, zonder enige interesse zelfs, zich van het maatschappelijke debat afschermen lijkt me echter zorgwekkend omdat ze als cultuurloze wezens een vogel voor de kat dreigen te worden, om het duidelijk te stellen : een prooi voor de dominante ideologie, in deze het vacuüm van de markt gekoppeld aan een nieuwe toename van een eng nationalisme.
De stelling waarover ik me wil buigen vereist dus enigszins een lexicale verduidelijking : wat mag men begrijpen onder ‘structuur’, bijvoorbeeld ? Is de structuur iets uitwendigs waaraan iedereen wordt verzocht zich aan te passen, of iets dat je zelf opbouwt om het te confronteren / door de confrontatie met de anderen ? Met andere woorden, staat ‘structuur’ gelijk aan ‘systeem’ ? Duldt het systeem, in deze laatste optie, andere structuren dan diegene die het zelf voorschrijft ?
Is het individu een getal in de massa waarvan verwacht wordt dat hij (zij) gehoorzaamt of is elk schepsel een sleutel tot iets nieuws ? Moet verschil gekoesterd of verbannen worden ? En vooral, wat maakt mens en maatschappij sterker : conformiteit of verscheidenheid ?
Het is bekend dat mieren, wanneer ze op voedseljacht gaan, allemaal min of meer hetzelfde pad volgen. Dankzij de hormonen die mier X achter zich heeft verspreid weet mier Y ongeveer welke weg hij moet volgen. Al hetgeen buiten het afgebakende pad ligt blijft echter onverkend… Nou, de mens is geen mier, en dus rijst de vraag of een samenleving zich kan veroorloven, omwille van een zogenoemde efficiëntie, om zoveel mogelijkheden te negeren, om zo’n bijna eindeloze terra incognita links te laten liggen…
Neem de seksuele geaardheid bijvoorbeeld : Nederland is gelukkig een voorloper op vlak van zeden (hoelang nog ?), maar in andere samenlevingen, inclusief Europese contreien, zijn de taboes nog in het dagdagelijkse verankerd. Als je je als individu en burger in een bepaald kader inschrijft, betekent dit ook dat je deze taboes onderschrijft ? Of gaat men er gewoon van uit dat wij de besten zijn en dat ons eigen kadertje volmaakt is, punt uit ?…
Hoe kan je nou structuur, gedachten, absurdisme, taal en humor verdiepen als je je tot het minimum minimorum beperkt ? Onderwerpen zijn relevant ! Zo heb ik bijvoorbeeld heel weinig met de paus gemeen, maar niettemin ben ik er van overtuigd dat indien ik een hele dag met hem in gesprek zou treden, ik er – mede omwille van de confrontatie van ideeën, welke veronderstelt dat je niet per se naar soortgelijken hoeft te zoeken – intellectueel rijker van zou worden…
Je “moet” overigens niet noodzakelijk “onaangeraakte roerselen […] bij de andere omhoog […] halen”. Mag het daarom ook niet, zelfs op individueel niveau ? Draagt het stelselmatig verdringen – en waarom, eigenlijk ? – van het ondraaglijke, door humor, door absurdisme, omwille van de hiërarchie, door het letterlijk aanbidden van het carpe diem, niet bij tot het uitstippelen van een uitzichtloos perspectief die sommige mensen tot zelfmoord of moord drijft en alle samenlevingen op hun grondvesten kan doen daveren ? Spijtig genoeg is niet iedereen voor humor en absurdisme geschikt… Voor vele (arme) mensen is een dergelijke vorm van relativering zelfs een luxe…
Jazeker, de hoeksteen van een open debat rond een aantal gevoelige hedendaagse kwesties moet, op straffe van chaos en negatieve anarchie, met veel nauwkeurigheid worden gemeten : het beletten van kleine tragediën zou tenslotte geen aanleiding mogen worden voor een grote tragedie… Maar er zal ooit wel eens een tijd komen, welke ik nog zal meemaken, wanneer structuur, gedachten, absurdisme, taal en humor met “onaangeraakte roerselen” een groot vrolijk en taboeloos geheel zal vormen…
“Immigratie is een verrijking.” Het uitdrukken van deze evidentie, in oktober 2011, hebben we aan de Nederlandse minister voor Immigratie, Integratie en Asiel (1) te danken (2). Dat deze CDA eminentie het nodig geacht heeft om achteraf, onder druk van zijn gedoogpartner, deze uitspraak te nuanceren (3) is ronduit zielig.
De minister bedoelde eigenlijk, zo preciseerde hij alvast na zijn blijkbaar verhelderende gesprek met de Nederlandse versie van de antichrist, enkel en alleen die immigratie die effectief de Nederlandse samenleving (begrijp : economie) op termijn verrijkt, zeker niet de arbeidsmigranten !
Zulke stellingen maken het project dat achter de ouderwetse vernieuwde aanpak van deze kwestie schuilt des te duidelijker, namelijk het verderzetten van de eeuwenlange uitbuiting van het zuiden, wiens briljantste geesten nog steeds ongeremd worden gestolen maar tegelijk vriendelijk wordt verzocht om zijn eigen scum thuis te houden, met dank.
Omwille van een (gecalculeerd ?) lek aan de pers over de huidige Catshuis onderhandelingen, die ofwel zullen leiden tot de aankondiging van nieuwe verkiezingen, ofwel de gedoemde regering voor de komende maanden uit het slop zullen halen, is de bewuste minister de laatste dagen fel onder vuur komen te liggen. De onverdraagzame (eufemistische versie) / racistische (franke versie) PVV (4) zou Gerd Leers met name verweten hebben dat hij de afgelopen maanden inzake de voor deze partij gevoelige kwesties te laks zou zijn opgetreden en dat hij bijgevolg maar beter opstapt, wat inmiddels met klem door alle betrokkenen is ontkend. Te luidop misschien, zoals in deze woensdaguitzending van het praatprogramma “Pauw en Witteman” te zien was…
Wat er ook van zij, de speculatiecarrousel draait intussen op volle toeren daar iedereen zich afvraagt of dit inderdaad informatie is, en zo ja, wie er baat bij heeft.
Eén ding staat vast als een paal boven water : de CDA is de zwakke schakel in deze tegennatuurlijke coalitie. Een (vrij belangrijk ?) deel van de christelijke partij is – het is bekend – met argusogen, om niet te zeggen tegen zijn zin, in de boot van Rutte gestapt, enerzijds omdat de kabinetsonderhandelingen zo lang aansleepten dat de geloofwaardigheid van het land in het gedrang kwam te staan – een Belg kan hier zeker over meespreken – , anderzijds omdat je niet zo makkelijk neen zegt aan machtsdeelname.
Het blijft niettemin overduidelijk dat de CDA, Leers in het bijzonder, zich in nauwe schoentjes bevindt. Het is te lezen onder andere in de onzekere blikken… Wat denkt de achterban, wat denken de kiezers intussen van de gevaren koers ? En zouden ze bereid zijn om nog meer te slikken ? Zou de PVV inderdaad, zoals hier en daar wordt beweerd, zijn steun aan nieuwe bezuinigingen aan een nog hardere aanpak van asiel en migratie hebben gekoppeld ? Wil deze partij deze regering eigenlijk wel blijven steunen en zo de verantwoordelijkheid meedragen voor een tweede ronde besparingen terwijl Nederland, dankzij de hoogst onrechtvaardige maatregelen die prioritair de zwaksten en de culturele voorlopers hebben getroffen (5), al bijna op de knieën zit en ze zelf geen enkel ministerpostje bemachtigt, of is ze integendeel beter gediend met nieuwe verkiezingen ? Als een soort rechtstreekse peiling zou het opgefokte debat dat rond de vermeende Leers polemiek is ontstaan als bedoeling kunnen hebben om de partijleiders (en een aantal anderen) op een aantal van deze vragen een mogelijk antwoord te bieden.
Als je het mij vraagt zijn de rapen gaar : de PVV weet dat ze de sterke hand heeft en zal dus aan opbod blijven doen, hetgeen (nu of wat later) door de CDA niet meer te dulden zal zijn, waardoor Rutte 1 vaarwel zal moeten zeggen.
Wie dien je immers, waar moet je als christelijke partij aan de macht immers mee heen wanneer je steeds vaker geconfronteerd wordt met uitspraken als :
“Moet je eens kijken waar die Blanke Afrikaners aan bloot staan in Zuid-Afrika, geweld en dood… en hier worden [de zwarten] behandeld als goden. Schofterig vind ik het. Verban hem anders maar naar Angola. en een levenslang verbod op het betreden van Nederlands grond. GERMANIA MAGNA!”
… maar vooral :
“Dit probleem ligt inderdaad mede bij onze eigen overheid en niet geheel bij de allochtonen. Maar door misbruik van dit te soepele beleid komen er jaarlijks mensen hier naar binnen die makkelijk in hun eigen land kunnen overleven maar liever Nederland verkiezen vanwege de uitkeringen en onze arbeidsmarkt. Dit soort gelukszoekers a.k.a. profiteurs moeten direct worden verwijderd omdat het simpelweg niet goed gaat met onze eigen economie. Eigen volk eerst en weg met die liefdadigheid.” (6)
________
(1) Voor wie met het Franse politieke schouwspel wat vertrouwd is luidt deze pompeuze titel vrij bekend. Ook bij de frogs is er immers een dergelijke Frankenstein ministerie opgericht na de verkeerde casting die Sarkozy in 2007 aan de macht hielp. En ook bij hen werd de functie initieel door een verrader van zijn idealen (weliswaar met een verschillende achtergrond) uitgeoefend.
BERICHT : invoering wietpas in de zuidelijke Nederlandse provincies vanaf 01/05/12, in heel het land vanaf 01/01/13 – BUITENLANDERS WORDEN UITGESLOTEN !!!
AVIS : introduction du “passeport cannabis” dans les provinces méridionales des Pays-Bas dès le 01/05/12, puis dans tout le pays dès le 01/01/13 – LES ETRANGERS SONT EXCLUS !!!
ANNOUNCEMENT : “weedpass” introduction in the southern part of the Netherlands as of 05/01/12, in the whole country as of 01/01/13 – FOREIGNERS ARE BANNED !!!
Verplaats de wietverkoop naar het illegale circuit. Zo schep je het kader voor een stijging van de criminaliteit. Rechts staat immers voor criminaliteitbestrijding. Pereniteit scheppen, heet dat. En tegelijk verplicht je links om zich te verrechtsen zodat de ‘sossen’ vandaag opgeslorpt worden op dezelfde manier als de ‘commies’ dat gisteren waren…
De ordediensten kunnen reeds beschikken over beeldmateriaal over de coffeeshopbezoekers. Buitenlandse klanten kunnen dus probleemloos worden geïndentificeerd en, indien nodig, getraced. Waarom zij dit dat willen dan niet toelaten mits volledige identificering, zodat ze zelf ook tot het clubje kunnen toebehoren, en eveneens, zoals hooligans die zich verkeerd zouden gedragen, geweigerd zouden kunnen worden ? Schaf maar zaken af of verminder – liberaal-Staatkundig ? – hun winsten (minder inkomsten voor de Staat), terwijl je meer politieambtenaren aanwerft om de echte toename van de (wilde) straatoverlast m.b.t. wiet hopeloos trachten in te dijken (meer uitgaven). Het klopt tenslotte dat de economie er op haar uiterste best voorkomt…
************
« PATRICK MORIAU ESPERE ENCORE LA DEPENALISATION DU CANNABIS
VAN VAERENBERGH,OLIVIER
Jeudi 26 juin 1997
En septembre prochain, Patrick Moriau déposera au parlement une nouvelle proposition de loi sur la dépénalisation du cannabis : puisque le rapport de la commission ad hoc s’est refusé à prononcer le terme de dépénalisation, le député socialiste s’en chargera.
Conformément aux informations de «La Libre Belgique», c’est mardi, lors du débat presque ignoré à la Chambre sur les conclusions de la commission « drogues», que Patrick Moriau a annoncé son intention de remettre le couvert. Pour rappel, le député socialiste avait remis il y a un an et demi une proposition de loi sur le sujet, qui avait, entre autres, provoqué un débat au sein de la Chambre des représentants sur la politique répressive entourant aujourd’hui la consommation du cannabis.
– A l’époque, lorsque j’ai cons-taté l’échec de la prohibition, on m’a traité de tous les noms, nous a expliqué M. Moriau. Mais hier, j’ai été très surpris en entendant les discours : tout le monde reprenait mes arguments de l’époque. Preuve que les choses avancent, mais qu’il faut également les provoquer.
Patrick Moriau ne cache pas sa déception sur le rapport de la commission «drogues», qui prône, pour les simples usagers de drogues douces, que les parquets du pays les considèrent comme «la plus basse des priorités». Il s’abstiendra d’ailleurs de voter le rapport, le jugeant hypocrite.
– J’espérais que la commission se prononce pour une dépénalisation de fait; je vais donc affiner ma proposition pendant les vacances, pour la déposer à la rentrée. Mais je ne veux pas, contrairement à d’autres, déposer une proposition qui n’a aucune chance de passer.
La proposition de Patrick Moriau tournera donc autour de trois points principaux : la dépénalisation de l’usage du cannabis; la distribution organisée et contrôlée des drogues douces; et une évaluation dans le temps de cette nouvelle politique.
– Tentons cette formule pendant trois ans, à Chapelle-lez-Herlaimont par exemple. Après trois ans de distribution contrôlée et de dépénalisation de l’usage de cannabis, le nombre de toxicomanes aura-t-il augmenté ? Je ne prétends pas posséder la réponse, mais au moins tentons de la trouver.
Patrick Moriau sait déjà qu’il pourra compter sur les signatures de quelques collègues socialistes. Il ne désespère pas d’en débaucher dans d’autres partis. »
Er is een categorie mensen minstens even gevaarlijk als de pedofielen, namelijk de ultraconservatieven. Dit zijn de mensen die van seksschandalen gebruik trachten te maken om de samenleving, de levenssfeer, naar rechts te duwen.
De zaak DSK was zo’n schandaal (1). Stel je voor : een van de voornaamste wereldtopambtenaren die, bij wijze van spreken, met zijn hand in de pap beticht wordt van verkrachting, dit was een uitgesproken kans voor de feministen om hun pleidooi te voeren tegen het macho gedrag van te veel mannelijke gezaghebbers en de vele vormen van discriminatie ten opzichte van de vrouwen.
De wending die het debat sindsdien heeft genomen is echter zorgwekkend, zozeer zelfs dat men zich in Frankrijk openlijk de vraag stelt of dit geen nieuw puritanisme met zich meebrengt. Seks dreigt hiermee meegesleurd te worden in het proces van alle “seksueel afwijkende gedragen”, wat op zich een interessante uitdrukking is…
Wanneer wordt een gedrag immers “afwijkend” ? Bestaat seks er precies niet in om alle normen te vervagen ? Met andere woorden, is seks niet uniek ? Beter gesteld, zou het niet uniek moeten zijn, en zo ja, is het dan niet fundamenteel tegenstrijdig met welke vorm van regel, laat staan norm, dan ook ? Zonder regel, zonder norm bestaat er immers evenmin een mogelijkheid om van de regel af te wijken…
Uiteraard leven we op een wereldbol waar niet iedereen de beste bedoelingen koestert, en moet er dus wel op een of andere manier een regel uitgeroepen worden om zowel iedereen in het algemeen als de zwaksten in het bijzonder bescherming te bieden. Niet honderd of duizend regels, enkel eentje, en deze luidt : toestemming (2) ! Met andere woorden, het is de taak van de samenleving om misbruik tegen te gaan, en daar wringt net het schoentje : staat misbruik immers gelijk met de “afwijkende gedragen” waarover men het eerder had, of maakt het er enkel deel van uit ? De eerste optie is liberaal, de tweede is conservatief.
Volgens de eerste mag je alles zolang je niemand verplicht, volgens de tweede zijn er een aantal zaken verboden of taboe zelfs als je niemand verplicht. De maatschappij zou perfect vooruit kunnen met enkel de eerste optie, maar een aantal mensen menen hetgeen tussen de billen van andere mensen al dan niet hangt en wat ermee gedaan wordt te controleren omdat ze zelf last hebben van de dikke bezem die ostentatief in hun achterwerk ingesloten zit (3).
Om het nogmaals te hebben over de zoveelste lone wolf pedofiel die begin deze week haast toevallig door het Belgische gerecht is aangehouden heeft “Reyers Laat” (VRT) gisteren besloten om een zekere Johan Baecke, gerechtspsychiater, uit te nodigen.
Deze ging er van uit dat pedofielen niet te genezen vallen, omdat ze gewoonweg niet ziek zijn : het zijn criminelen ! Tot hiertoe geen bezwaar, al zullen waarschijnlijk wel meerdere van zijn collega’s een andere mening toegedaan zijn. Wanneer de zogenoemde psychiater achteraf ook tegelijk de kleren van een hobbysocioloog aantrok begon zijn argumentatie echter ernstig te wankelen…
“ Met kinderporno ziet men nu wat er 10 of 20 jaar geleden gebeurde met exhibitionisten […]. Heel veel pedofielen beginnen hun carrière met exhibitionisme.” Is exhibitionist zijn in deze dan een verzwarende omstandigheid, zoals werkloos zijn voor een seriemoordenaar bijvoorbeeld ? Nee hoor, we hebben gewoon te maken met een rond-de-cuir, een manneke die zo tevreden is met het stukje macht dat hij in rechtszalen kan gebruiken en vertonen dat hij zich niet meer afvraagt of hetgeen hij zegt pertinent is.
Met deze uitspraak is de grens tussen de twee hierboven onderlijnde opties wel degelijk overschreden : niet alleen zullen al diegenen, inclusief jonge gasten en meisjes, die zich op het internet (of elders) in hun eenvoudigste kledij laten zien tevreden zijn dat een professortje hen komt vertellen dat ze hoogstwaarschijnlijk gedoemd zijn om later pedofielen te worden, ze zullen zich ook verheugen te vernemen dat ze nu reeds een onbeschrijflijke zonde aan het plegen zijn.
Bij de uitgenodigden zat ook Patrick De Witte, columnist, TV producent en zelf slachtoffer van een pedofiel in zijn jeugd, die op zijn beurt de betrokken monsters met “junkies” is gaan vergelijken, omdat ze “adressen en namen van dealers doorgeven”. Al kan ik respect uitbrengen voor wat de heer De Witte in zijn kinderjaren heeft moeten meemaken, dit is volgens mij weer een brug te ver ! Wat eerder had hij gezegd dat niet het internet, maar enkel de pedofielen zelf, het probleem zijn. Waarom dan met zulke dubieuze vergelijkingen naar voren komen ?
In de tweede fase van de enquête naar DSK is Binnenlandse Zaken in Frankrijk allerlei vermeende louche seksuele praktijken van de voormalige IMF-topman onder de loep gaan nemen : zijn ontelbare bezoeken aan seksclubs, zijn deelname aan privé orgiën met vriendjes uit de politiek, de zakenwereld en justitie. De man stond immers bekend voor zijn weinig elegante aanpak van het vrouwelijke geslacht, maar tenzij er wordt bewezen dat een of ander van zijn vrienden Dionysos-aanbidders hem chanteerde helpt dit niets vooruit. Het is ofwel het symptoom van een vete die tegen hem, tegen het symbool dat hij geworden is, wordt gevoerd, ofwel de sleutel van een uiterst conservatieve strategie parallel aan de algemene verrechtsing van de Westerse maatschappijen en bedoeld om uw pik en mijn poesje, om ons allen, opnieuw op de meest perverse manier te gaan betuttelen. Wat er ook van zij, mijn hand zal je nooit (letterlijk noch figuurlijk) betrappen in een onderbroekje waar ze niet welkom is… ik hoop van u en uw soortgenoten hetzelfde, mijnheer Baecke…
Het voorlopig laatste woord hieromtrent laat ik aan de heer De Witte : “de échte pedofielen laten zich niet vangen !” Onder de verwoording “echte pedofielen” begrijp ik machtige mannen, meestal uit de zogenoemde elite. Dit is m.i. de enige doeltreffende hoeksteen in de jacht tegen pedofilie : de val van een aantal prominenten die maar al te goed weten wat hen te verwijten valt, maar, dankzij hun connecties, steeds onbemoeid zijn gebleven…
(2) … en de daarmee gepaarde vaststelling van een minimum leeftijd waarop iemand verantwoordelijk geacht wordt om een dergelijke toestemming te geven.
(3) Letterlijke vertaling van : “un balai qui leur reste ostensiblement coincé dans le cul”
________________
NB : all pictures and videos on this blog are 18 U.S.C. Section 2257 compliant ! If these images trouble you because of the youth of the flesh exposed, YOU’RE THE ONE WHO HAS A PROBLEM !!!
En zo gaat de nieuwsshow maar door, dankzij een groepje VLD-studenten die niet eens het lef hebben om zich als dusdanig bekend te maken…
“Students For Liberty”, zullen ze beweren. Ja hoor, de vrijheid van de ene om de andere plat te trappen ! Waar we als samenleving het geld vandaan haalden om onze zo geliefde banken te redden van het fiasco waarin ze zichzelf hadden genesteld, hoe het komt dat onze staatschuld sommige “freedom combattants” de neiging geeft om onze sociale zekerheid onder druk te zetten, terwijl deze schuld voor 2008 flink was afgeroomd en ons land (ook wat het begrotingstekort betreft) goed op weg was om de door het verdrag van Maastricht opgelegde criteria te halen, dit zijn allemaal vragen die een zogenoemde “generatie” zonder geheugen doelbewust verzwijgt !
“In plaats van ons ons heel leven lang ons gedrag op de werkvloer door vakbonden te laten dicteren, verkiezen wij de sletjes van het VBO te worden”, zo zou de redenering kunnen luiden. “Want, begrijpt U, mijnheer, wij zijn helemaal geen “losers”. Let wel : al hetgeen de vakbonden (waarvan, nota bene, de hoofdinstanties in deze niet willen staken, zeker in Vlaanderen niet !) zullen verwerven of behouden komt ook ons ten goede, en niemand zal ons daarover horen klagen, maar zij betekenen voor ons gewoon geen toegevoegde waarde, m.a.w. we zouden, dankzij papa en mama, zonder kunnen…”
De toenemende valse ontslagen wegens verzonnen en uit de lucht gegrepen zware fouten waarvan niets vermoedende werknemers zich pas na vermoeiende procedureslagen die jaren kunnen aanslepen psychologisch kunnen herstellen, de nooit tevoren geziene druk op de werkvloer, die uiteindelijk maar één enkele doelstelling beantwoordt (nl. meer poen maken, en vlugger !), de onmenselijke manier waarop werknemers die soms tientallen jaren in een bepaald bedrijf aan de slag zijn geweest letterlijk als adjustment variables worden behandeld omdat de productiekosten in andere werelddelen ietwat lager liggen… “Ons een zorg”, nietwaar ? “Wij maken binnenkort toch onze overstap naar de politiek officieel…”
Hoor ze maar janken, de arme stakkers die aanstaande maandag moeilijkheden zullen ondervinden om hun examentje af te leggen… Och arme, toch ! Hoeven jullie soms luiers of zal het zonder ook gaan ?
Neen, mijnheer Roskams, je spreekt niet namens een generatie, zegt een oud-student die uiterst actief was in de studentenbeweging. Je maakt wat lawaai, je denkt hip te zijn, maar je bent eigenlijk niet meer dan het zoveelste vehikel voor het hedendaagse conformisme.
Er zijn tenslotte, m.b.t. de herstructurering van ons sociaal model, maar enkele vragen van belang :
1/ Moeten, in de concurrentiestrijd die de Europese landen en bedrijven voeren met de rest van de wereld, onze standaarden omlaag, of hun standaarden omhoog (Ter herinnering, beide regeringen Verhofstadt hebben meer dan 15 miljard € aan fiscale voordelen weggegeven aan bedrijven…) ?
2/ Is het competitiviteitdogma de enige mogelijke horizon voor de Europese Unie ?
3/ Kunnen de staatsgeschenken aan bedrijven (verschillende vormen van steun, infrastructuuraanpassingen, aanpassingen aan het openbaar vervoernet, lastenverminderingen, enz.) onverminderd voort, zonder enige vorm van compensatie (op vlak van werkgelegenheid, bijvoorbeeld) ?
4/ Er is in 2008 omwille van hebzucht aan de top een crisis ontstaan. Dienen de verantwoordelijken hiervan op een of andere manier op het matje geroepen te worden ?
5/ Dient de financiënwereld gereguleerd ? Zo ja, welke is hiervoor de aangewezen tegenkracht, en welke middelen kan deze tegenkracht gebruiken ?
Al deze vragen – en veel meer nog – kunnen door één enkel zinnetje worden geparafraseerd : dient David beschermd, of mag Goliath alles ?…
Ik zal jou (en jouw vrienden ?) hier eens over laten mediteren tijdens je (jullie) gejank. Je mag er gerust wat over nadenken, hoor, wat ervaring opdoen, er met wat mensen over praten, zodat je me tegen je dertigste of zoiets je bevindingen kan bezorgen.
Wil je echte vrijheid voor iedereen, dan raad ik je echter aan om het onderwerp van de universele allocatie even te bestuderen : jij verlost van je vakbonden, ik van je verdomde bazen !!! Wouldn’t we all be so free ?!…
Intrgalaktiklyon's Blog 
You must be logged in to post a comment.