“HORUM OMNIUM [GRAVISSIMI] SUNT BELGAE.”
(> www.satiricon.be)
Politieke vernieuwing ? Wat is dat ? Het concept hangt aan de lippen van de meeste politici, waardoor het alomtegenwoordig is geworden. Men mag er dus van uitgaan dat het een behoefte van de bevolking beantwoordt. Maar is het ook werkelijkheid, of is het niet meer dan wat bijkomende politieke marketing ? Wie heeft zo’n vernieuwing te vrezen en wie heeft er baat bij ? En, nog fundamenteler, wat houdt zoiets in ? Met andere woorden, wat betekent politieke vernieuwing eigenlijk ? Het is alleszins niet gewoon een generatiewissel want, jong of oud, een idioot blijft een idioot, nietwaar ?… Politieke vernieuwing bestaat erin, beste mensen, om out of the box te denken, en daar hebben heeeeeel wat “eminenties” het nog zeeeeeer moeilijk mee. Een overzicht, aan de hand van een aantal begrippen uit de huidige Belgische politieke impasse…
– TAAL : hier wil ik het niet zozeer hebben over taalverschillen of -geschillen in ons petit pays de Cocagne (of is dit intussen niet meer van toepassing ?), wel over het soort taal dat door de politici wordt gehanteerd. Jazeker, een politicus (a) moet zien dat hij (ze) niet te veel vertelt om zijn (haar) kaarten niet bloot te leggen, wil hij (ze) tijdens een of andere onderhandeling door de tegenstrever niet geneukt worden met zijn (haar) kleren aan. Bijgevolg gebruikt hij (ze) meestal, wanneer hij (ze) in de openbaarheid vertoeft of door de media wordt aangesproken, een soort jargon dat hem (haar) eigen is. U zal trouwens opmerken dat het basiswoordenschat van de doorsnee politicus (a) uiterst beperkt is, bijna “achterlijk” zelfs, zeker in deze voor België barre tijden : hoe vaak heeft men de laatste tijd niet moeten horen dat “we nu snel een oplossing moeten vinden en een regering vormen“, dat “onderhandelen de enige optie is“, dat “nieuwe verkiezingen voor niemand een goeie zaak zouden zijn“, enz. enz. Wat kleurrijk is wordt op een grijze, sombere, manier uitgelegd, zonder dat dit het verstand van de burger een iota vooruit helpt.
De mede-politici krijgen daardoor de voorrang op “de mensen” : een kaste is geboren ! De zogenoemde vertegenwoordig(st)er is dan niet meer een primus (a) inter pares, maar wel een superieur wezen, zo begint hij (zij) zich alvast te voelen en te gedragen, althans tot er stemmen moeten worden gehaald. De media spelen hier duidelijk een uiterst belangrijke rol in, maar hen dit schizofrenisch gedrag in zijn geheel toeschrijven zou oneerlijk zijn : er zijn immers een heleboel andere redenen die dit kunnen helpen verklaren, en we zullen er verder in deze uiteenzetting een aantal van trachten te overlopen.
Stelselmatig rond de pot draaien, niets zeggen dat op een verbintenis lijkt, want hier zou later aan kunnen herinnerd worden, de woorden een verkeerde betekenis geven : in de politiek heiligt het doel meestal de middelen… Een aantal recente voorbeelden :
– Er zou, volgens sommigen, “een lawine” aan belastingen op ons afkomen. Anderen hebben het zelfs over “een tsunami”… Zij voeren aan dat ons land al een kampioen is inzake belastingen en dat nieuwe heffingen de spreekwoordelijke druppel zouden betekenen. Eerst en vooral, hoe pertinent is deze stelling ? Heeft een zekere onderscheiding hier haar plaats niet ? Uiteraard wordt de gemiddelde Belg (lees : “de werkende middenklasse”) al genoeg uitgeperst en zou er niet veel meer bij moeten komen. Maar is het intellectueel verantwoord om deze vaststelling gewoon naar alle bevolkingscategorieën door te trekken als men weet dat een legertje superrijke buitenlanders België als oase hebben uitgekozen omdat er hen hier tot nu toe, onder andere voorzieningen, een vrijstelling van vermogensbelasting is aangeboden, dat, bovendien, heel wat TOP 500 – en zelfs BEL20 – bedrijven zodanig van de subtiele voordelen van de fiscale wetten gebruik weten te maken dat ze op het einde van de rit maar een aantal honderden euro’s aan de schatkist “toekennen”,
dat een bedrijf zoals Electrabel GDF Suez, dat zelf in België bijna geen enkele belasting betaalt (zie post “Melken, die koe !…”), zonder meer de nucleaire rente mag blijven incasseren, na aftrek van een geplande symbolische penning weliswaar, dat beursfreaks blijkbaar eindeloos ongestraft mogen blijven speculeren met het welzijn van hele bevolkingen, los van enige jobcreatie of investering, dat de banken die, door hun ongezonde en immorele investeringskeuzes, voor de financiële crisis hebben gezorgd er verdomd goed van afkomen ? Eerlijker zou zijn om te zeggen dat de enen te veel belast worden en dat daar aan dient gesleuteld, en dat de anderen, net diegenen met het hoogste vermogen – die, nota bene, zoveel werken als de werklozen – , het gewoon zijn om een blanco cheque te krijgen. Juister zou zijn om te zeggen dat de arbeid weliswaar minder belast moet worden, maar dat zo’n ingreep noodzakelijk met een groene fiscaliteit (Hij die meer vervuilt moet ook meer betalen…) en een fiscaliteit die de steenrijken aanpakt moet gepaard gaan.
“Vrijuit” (tijdschrift van de liberale vakbond), 06-07/2011, blz. 4 & 5
Bovendien zou men moeten weten wat men wil : ofwel heeft een bedrijf als enig doel om winst te maken, zoals wijlen goeroe Friedman en zijn talloze volgelingen ter wereld beweren (beweerde), ofwel niet. In het eerste geval dient men er dan niet altijd op te hameren dat de bedrijven welvaart creëren : dit is namelijk hun taak niet (meer), enkel een collateraal gevolg !!! Is plat gaan liggen voor de “grote bedrijfsleiders” dan ook niet getuigen van een echte hoerenmentaliteit ?… Trouwens, zijn NGO-vrijwilligers, kunstenaars, enz., ook geen ondernemers ? Zorgen zij ook niet mede voor de welvaart van een land, of tellen zij niet mee omdat ze geen poen schijten ?…
– Waarom zouden de “wondermiddelen” die niet door “Europa”, maar wel door de enge, conservatieve Europese economische soortgenoten van de meest “liberalen” Vlamingen / Belgen (Op dezelfde manier als “science sans conscience n’est que ruine de l’âme” leidt vrijheid zonder gelijkheid onmiskenbaar tot een puinhoop, want wat moet een “vrijheid” voorstellen die enkel voor een aantal modern day farao’s zou weggelegd zijn ?), worden voorgeschreven als gouden, onomzeilbare palen moeten worden aanvaard ? Dreigt hier het risico niet dat reeds enkele eeuwen geleden door Tocqueville is aangehaald, namelijk dat, op deze manier, omwille van een vals unanimisme en een totaal gebrek aan verbeelding, het meer van de politieke gedachten verdroogt ?
– Wat bedoelt men juist met “responsabilisering” ? Waarom zouden de gewesten en, in filigraan, ook de zwaksten burgers (werklozen, enz.) blijk van verantwoord gedrag moeten geven ? Nogmaals, gedroegen de banken zich de laatste jaren zo responsabel ? En wat met die “financiële markten”, die telkens opnieuw – ook door de media – worden afgeschilderd als eerlijke spelers die de toestand van elk land, van elk bedrijf, op een serene, grondige en redelijke wijze benaderen, terwijl iedereen weet dat we hier eigenlijk met hebzuchtige “volwassen kinderen” te maken hebben ? Waar is bovendien de verantwoordelijkheidszin van die Fitchen, die Moody’s, die S & P’s, die momenteel hele landen naar de hel helpen, maar de ineenstorting van Lehman Brothers nooit hebben zien aankomen (of doelbewust hebben verzwegen) ? Tenslotte, waar is die torenhoge staatsschuld waarmee België nu te kampen heeft plots vandaan gekomen ? Als mijn geheugen mijn geen parten speelt meen ik mij te herinneren dat zowel de schuldafbouw als de daling van het overheidstekort goed onderweg waren, tot voor 2008…
Met wat voorafgaat is het tweede belangrijkste aspect van de politieke taal blootgelegd, namelijk de propaganda !…
ORDE T.O.V. CHAOS : je zag ze gisteravond weer allemaal aanschuiven om op het schermpje te verschijnen na het zoveelste (nochtans verwachte) coup de théâtre van de VUA (“Vlaanderen über alles”) , de oh zo maagdelijke partijbonzen die nogmaals hun vrees van Griekse soortgelijke toestanden in België zijn komen uiten. Is dat niet de kwelling van de sociaaldemocratie, namelijk dat ze blijkbaar al haar roots schijnt vergeten te hebben ? Wil er iemand een bloedbad ? Met uitzondering van de fascisten, uiteraard niet ! En dus dient er inderdaad voorzichtig met passie in de politiek te worden omgegaan. Maar hoeveel riante overwinningen van rechts zullen er nog moeten gebeuren vooraleer de socialisten – en, in bredere zin, alle zogenoemde progressieve partijen – eindelijk eens begrijpen dat de go with the flow mentaliteit haar vijand is, dat ze de hooplozen in onze maatschappij effectief en doeltreffend dienen te ondersteunen terwijl ze al diegenen die door het friedmaniaanse kapitalistisch model jarenlang gesust zijn wakker schudden, en dat het allesbehalve in hun belang is om de sluier die de relaties tussen de politiek en diegenen die op macro-economisch vlak de touwtjes trekken dekt te behouden : de val van de muur vond meer dan twintig jaar geleden plaats, beste mensen… Moet je een nostalgische communist zijn om dit te beseffen ? Ik zou het bij God niet weten : als volwassene heb ik nooit communisme meegemaakt, en gelukkig nog ! Maar is er dan echt geen enkel alternatief dat ons zou toelaten om daadkrachtig onze mensenrechten te heroveren van de arrogante, zielloze smeerlappen die het, dankzij de politiek, voor het zeggen hebben, zonder de goelags te heropenen ?…
PARTIJPOLITIEK EN PERSOONLIJKE EGO’S : uiteraard is het nogal moeilijk om deel uit te maken van een systeem en er tegelijk kritisch over te blijven, maar dat is net de uitdaging ! Zich gedragen als opgejaagd wild, beroep doen op wat de rating bureaus en de markten ons land zouden kunnen aanrichten om steeds opnieuw met hetzelfde discours tevoorschijn te komen : is het verdorie niet genoeg geweest ??? Ons land is momenteel ongetwijfeld in een impasse beland, waar de meeste partijen een stuk verantwoordelijkheid voor dragen. België is zeker geen natie als een ander en, ja, het is een risicovolle oefening om water met vuur te verzoenen, maar is het niet wat te gemakkelijk om zomaar de oorzaak van de crisis naar de toestand te verschuiven ? Maakt de machtsverhouding die we nu kennen niet duidelijk dat er structurele veranderingen dienen te komen, misschien niet zozeer aan de staatsstructuur als dusdanig, maar aan de structuur van de (wettelijk niet erkende) instanties die in fine de macht uitoefenen ? Hoelang zal de bevolking het decadente ballet van partijcraten nog dulden ? Heb jullie niets (nieuws) te zeggen, zwijg dan : we hoeven jullie gezichtjes niet op het scherm, we zijn uw nepuitleg beu horen, we zitten met jullie niet in, jullie moeten ophouden om via het scherm te proberen in ons dagdagelijks leven in te dringen ! Leg ons eens eerder uit waarom jullie tegenstrijdige ideeën zo subversief vinden, waarom jullie zo geneigd zijn om voor homogeniteit (wat op zich ook een vorm van zuiverheid is, nietwaar ?) te gaan, waarom er, in deze tijden van individualistische mengelmoes, 100 % voor één kamp zou moeten worden gekozen, waarom diegenen die zich boven de partijpolitieke grenzen en boven de gemeenschappen plaatsen per se als verraders zouden moeten worden beschouwd, waarom militanten zich als brave, trouwe, niets vermoedende soldaatjes zouden blijven gedragen, waarom een uitgebrachte stem een vier jaar durende fiat zou betekenen (en waarom het referendum dus niet op redelijke wijze wordt ingevoerd), waarom de macht per se aan één baas (of zelfs één ploeg) toebehoort (Waarom zou de collegialiteit aan het hoofd van de partijen niet de regel zijn, met steeds wisselende woordvoerders, om komaf te maken met de verering van de persoonlijkheid, die zoveel in het begin oprechte idealisten schizofrenisch maakt ? Waarom zou ook intern binnen de partijen de regel van de proportionaliteit niet gelden ?), waarom er in alle hoeken van de politieke constellatie zo weinig (om maar niet te zeggen geen) arbeiders, kuisvrouwen en, ja, ook werklozen te bespeuren zijn !
Socialisme is zo proper tegenwoordig ! Armen, dat stinkt, dat denkt niet na, dat kan zich niet rationeel en kalm uitdrukken ! Nog niet zolang geleden had men het nochtans nog, niet over de noodzaak om langer te werken of het afsnoepen van verworven rechten (iets waar een aantal verwarde linkse geesten al voor de formateurnota naar verlangden…) maar over sociale en culturele verheffing, onder andere door middel van strijden … Maar tegenwoordig is hier niets meer van nodig : de kapitalisten en hun rechts politieke vaandeldragers zijn allemaal zo braaf dat we op onze lauweren mogen rusten terwijl we bidden voor sociale orde !
POPULISME is het gedoodverfd verwijten aan het adres van al diegenen die zich op politiek vlak wat buiten de sporen trachten te begeven ! Het maakt niet uit of het om nationalisten, fascisten, communisten of oprechte, doelgedreven progressieve idealisten gaat, laat staan om gewone, teleurgestelde mensen die het (soms helemaal terecht) niet meer zien zitten…
Ze zetten zichzelf buiten het systeem, meer hoeft er niet over gezegd… En hiermee is de cirkel rond : wij weten alles beter, en denk maar niet dat we onszelf in vraag zullen stellen : we geven tenslotte al zoveel van ons eigen om daarenboven nog kritiek te aanvaarden en te verwerken. Politiek is, in alle betekenissen van het woord, een stilleven geworden !!!
IDEEENTOTALITARISME : alles draagt er toe bij dat er hoofdzakelijk maar één levenswijze als positief wordt afgeschilderd : het business model. Wil je een winner zijn, dan moet je voor één bepaalde richting kiezen. De ambtenaar die zijn aanwerving niet aan zijn partijkaart te danken heeft, en zich plichtsbewust voor het gemeengoed inzet kan toch niets anders dan een loser zijn, zeker… Wie zijn de winners dan ? Diegenen die met niemand of niets inzitten, tenzij de cash, uiteraard. Welkom in de socialistisch ondersteunde parvenumaatschappij, waar het niet meer gaat over parcoursdiversiteit, over sensualiteit, over ontdekking, over creativiteit, over kunst, over medeleven, over solidariteit, over empathie, maar enkel en alleen over competitiviteit !!!
RECHTVAARDIGHEID zou, al bij al, het enige middel én de enige doelstelling van het politieke bedrijf moeten zijn : eerst kijken naar de mens in plaats van naar de stemmenklant of de functie. Doe je dat niet, dan kom je terecht in onmenselijke toestanden : daklozen, waar niemand meer mee inzit (“Tja, ze willen het toch zelf, nietwaar ?”…), vluchtelingen, die maar verder in eigen land hadden moeten blijven creperen, en nu ook werklozen, dus, dat onbeschaamd stelletje profiteurs ! Er kan ongetwijfeld geen sociaal paradijs in een economische woestijn worden gebouwd. Sommigen zijn nu aan het pogen om het tegenovergestelde waar te maken : een economisch paradijs in een sociale woestijn in te richten. Visionair, toch ?…
Intrgalaktiklyon's Blog 
You must be logged in to post a comment.